Podstawowy dokument strategiczny państwa z konstytucyjnej odpowiedzialności ministra gospodarki za bezpieczeństwo energetyczne kraju, polityka energetyczna Polski do lat... Pisałem tę pierwszą w dziewięćdziesiątym czwartym, potem siódmym roku i wtedy przy dużo mniejszej dynamice zmian w tym obszarze, tych zmian zewnętrznych ona po roku, dwóch latach była nieaktualna. Dziś dokument, który funkcjonuje, a sporządzony w dwutysięcznym szóstym roku nie odpowiada, już w momencie tworzenia, rzeczywistości nas otaczającej. Zatem tak na dobrą sprawę różnego rodzaju protezy tworzone zamiast owej wielkiej, ja to nazywam w uproszczeniu, doktryny bezpieczeństwa energetycznego państwa, którym określilibyśmy, z jakich zasobów, w jakiej skali, w jakim czasie mamy konstruować ów wielki system energetyczny, no jesteśmy w ogromnym chaosie. Chaosie, który nie pozwala dzisiaj kreślić strategicznych inwestycji, strategicznych decyzji gospodarczych. Dzisiaj bardzo trudno branżom energochłonnym kreślić swoje strategie na lata dwa trzydzieści, a to jest już dziś, to jest tuż za progiem. Stąd swego rodzaju wyścig tych branż do państwa, aby traktowane były w sposób szczególny, chroniony i osłaniany, no stanie się wyścigiem tych, którzy urwą więcej lub nie. Cała pozostała część, ta wielka część niechroniona, zatrudniająca wiele, wiele dziesiątków tysięcy, że nie powiem setek ludzi. Ogromny dylemat. Myślę, że warto o tym dylemacie mówić także w gorącym czasie politycznym dzisiaj, bowiem jeśli mówię o doktrynie bezpieczeństwa energetycznego, to ona bez porozumienia politycznego ponad podziałami dla ukształtowania owego fundamentu, owej specyfiki tablic podstawowych założeń, także i po to, aby potem chronić je i bronić jak podstawowych praw państwa wobec regulacji unijnych, stać się nie może.
Wróć do transkrybowanego materiału w artykule "Nieaktualna strategia energetyczna"